اوست سالار و سرورم به دو کون من بر اوعبـد و نوکرم به دو کون
هست عـشقـش مُـقَـدّرم به دو کـون من که سـر برنَـیـاورم به دوکـون
گــردنـَم زیــر بــار مِــنّــت اوسـت
دیـــده تــا هــیـبـتِ رَشـیــدِ نــگــار سَــرو از شَـرم،پـا کـشـیـده کــنـار
نیست این طُرْفهبیت خواجه،شُعار تـو و طــُوبـیٰ و مـا و قـامـت یــار
فکـر هر کس به قـدر هـمّت اوست
گرکه تاریک وروشنَم چه عجب؟ گـر دَم از اونـمیزَنَـم چـه عجـب؟
گر دل ازخود نمی کَنَم چه عجب؟ گـر مـن آلــوده دامنَـم چـه عـجـب؟
هـمـه عـالـم گـواه عـصـمت اوست
مـیکـنــم اعــتـراف در هـمـه جـــا «با صـدایی بلـند و بـانگ رَســا»
گــر چـه مـن ذاکــرش شــدم امــّا! من کـه بـاشم در آن حَـرم که صبـا
پــرده دار حــریـم حُـرمـت اوسـت